Grupna analitička psihoterapija je forma psihoterapije u malim grupama proistekla iz psihoanalitičkog pristupa. Analitički orjentisane grupne psihoterapije, pored osnovnih elemenata psihoanalitičke tehnike, koriste terapijske potencijale grupne situacije.
Oblik verbalne komunikacije na grupi je nestrukturisana slobodno lebdeća diskusija, ekvivalent slobodnih asocijacija u psihoanalizi. Terapijski cilj nije samo simptomatsko poboljšanje kroz ventilaciju i razumijevanje, već i postizanje promjene u strukturi ličnosti na osnovu prorade nesvjesnih konflikata i pomjeranja naglaska sa odigravanja na verbalnu komunikaciju.
Grupno analitička situacija, kao nosilac specifičnih grupnih terapijskih činilaca, definisana je terapijskim okvirom, principima poželjnog ponašanja i grupno analitičkom kulturom.
Terapijski okvir ili seting definisan je nizom konstantnih uslova na koje članovi grupe nemaju uticaja ali su o njima informisani i pripremljeni prije ulaska u grupu. Ovdje se može govoriti o obliku grupe (otvorena ili zatvorena), prostoru, broju članova, trajanju i učestalosti seansi.
Ukratko i šematski, do devetoro pacijenata, prikladnih za zajednički pristup, sreću se redovno, jednom nedeljno sat i po vremena sa terapeutom, sjedeći okrenuti jedni drugima i terapeutu licem u lice, a idealan model za to je krug.
Principi poželjnog ponašanja odnose se na ponašanje koje se od članova grupe očekuje i o čemu su članovi takođe obavješteni tokom pripreme za grupu, a odnose se na redovnost, tačnost, diskreciju, uzdržavanje od svakog oblika akcije (pijenje, jedenje, pušenje, dodir), uzdržavanje od kontakata sa drugim članovima ili sa terapeutom izvan grupe.
Grupno analitička kultura, kao način na koji terapeut rukovodi a članovi postepeno prihvataju identifikujući se sa terapeutom, su opisane karakteristike grupne situacije.
U maloj analitičkoj grupi, poželjno je da članovi budu heterogeni po polu, uzrastu, načinu izražavanja emocija i interpersonalnom stilu.